ای آنک تو شاه مطربانی

زان دلبرکش بگو که دانی

خواهم که دو عشر ای خوش آواز

از مصحف حسن او بخوانی

در هر حرفیش مستمع را

بگشاید چشمه معانی

سینش گوید که فاستجیبوا

نونش گوید که لن ترانی

ای طره او چه پای بندی

وی غمزه او چه بی امانی

از نرگس او است ای گل سرخ

کان اطلس سرخ می درانی

ماندم ز تمام کردن این

باقیش تو بگو بر این نشانی